Beni Sen’sizlikle tehdit etme,
Ruh’um zaten rehinken gözlerine,
ölüm yeşil gelir, hiç tereddüt etmem.
Aşk karanlıktır, gözlerimi de o denli karartır,
o denli Aşığım, o denli aptalsın.
Aşk’tan kurtulmak, Ben’lik bir iş değil,
anladım, o yüzden kendimi İlâh’a adadım.
Temizlerse O temizler, O temizlerse,
ne kirletebilir Ruh’umu?
Zaten O’na döndürülecekken,
utanırım bu kirlilikten.

Başkaları, başka aşıkların, sinirliler…
Sen’i ben gibi hatırlayamadıklarından,
Sana dair hatırlamadığım hiçbir şey yok,
Aklımda şaheser güzelliğin, unutmam merak etme.
Sen’i ilham yağmuruna tutarım da,
sel olur gözlerin, boğulursun bensizliğe,
zorla güzellikten ne geçer ki ele?
Boş ver Oğuz…

Elde kaldığın günler boyunca,
oyuncaklarına yenilerini katıyorsun.
Ben eskimemiştim, henüz diri bedenim,
aşıkların nefesime yetişemez bile.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 020