Yine sabah olacak, başa dönecek yine her şey,
geceler daha basit geçiyor benim için.
Çünkü gece uyuyamasam da, dönüyorum yatağın içinde,
bir sağa bir de sola.
Karanlığa alışınca gözlerim, odamda ki eşyalara takılıyor sadece.
Ama gündüz öyle değil işte,
En basitinden Güneş,
gözümün önünde durup, hatırlatır saçlarını,
ve binlerce ağacın binlerce yaprağı,
hatırlatır gözlerini, gözlerinden aldıkları için yeşili.

Gündüz bende kolay geçmez,
Sen’sizliği hafifletmek için deliliğe vururum işi.
Cebimde kalan bir kaç kuruşla yürürüm,
Martı’lar ilişir gözlerime.
Sonra bir simitçi belirir orada,
Martı’lar neredeyse, simitçiler de orada.
O bir kaç kuruşta gider elimden.
Ortada kalırım öyle, yine yürümek zorundayım.

Yürümek bana kolay gelmez,
bedenimi taşıyan ayaklarıma kolaydır.
Aklım yürürken Sen’i öyle çok düşünür ki,
evimi geçip giderim de fark etmem.
Beni uzaktan izlesen,
‘Dünya’ya volta atıyor.’ dersin.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 060