Bu asırda da benden daha Aşık yoktur,
Sahi Sen’in bir asrın bile yoktur,
aslın ile Aşk’ım arasında kalıp eziliyorum,
artık göremiyorum bunaklıktan.
Oğuz Aşk’la yaşıt, geçmiş 4,5 milyar yılla,
Aşk’la yaşayıp, yaşlandı Sen’in yüzyılında,
yüz hatlarında üzüntü var hattatlardan…
Aşk, Hâk’tan, Aşk’ı bilmeyen, inanmaz Hâk’ka,
Hâk kurtarır yangından.

Ben saf Aşk’ım, Güneş’ten bir çekiçle örselendim,
görebilseydin, Oğuz’dan başka biri göremezdin,
oysa bu Aşk’ın ilhamı, Râbb’in imtihanı, kazanamadıkça,
anlamsız her şey.

Sen Aşk’a inanmazsın da, Aşığın körü-körüne inanır Sana,
bu bana armağan…

Düşünüyorum da, gitmen bana kötülük değil,
Aşk’ı hak etmediğinden yanımda değilsin,
bu da armağan…

Yine de darmadağın bir dağ Oğuz Aşk’tan,
başı bozuk Aşk’tan darmaduman,
rakım burada öyle yüksek ki, nefes alamazsın,
o yüzden kefenimin eteklerimde.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 052