Bana kelime bol, Sana aşk,
nasıl mı?
Etrafım, lale güzelliği dolu, mis kokulu
etrafına ne pis kokulular doluştu,
uyanmadın, bir de burnunu kapadın,
kulaklarını Aşk’ıma tıkadın, sonra yangın,
yanıldın, ben, Sen varken bile Sana yanardım,
Sen gibi, Sen’sizlikte bir tek bana lazım.
buna da ihtiyacım, bunadı iyice ihtiyarın.
Akla muhtacım, Sen aklıma anahtarsın,
gözlerime bakman yeterli, ben anlarım.

Gözlerim kızıl kahverengi, hatırlatır ölmeyi,
bu yüzden mi gitmiştin, ölümden gidilir mi?
Ne aptalsın, gözlerimden kaçılır mı?
Oğuz Sen’sizlikte olsa ölümden kaçınır mı?
Oğuz’dan söz saçılır, ölüm dolu satır,
Sana faniliği hatırlatır, yazık ölmeyeceğim sanır.

Bana da yazık, bildiğim halde ölümü,
yazıyorum onca Aşk dolu sözü,
bu zaten ölmektir, ölmekten beter etmek.
Aşk, bende bir kuru ekmek,
işine gelmez tuza banıp yemek,
oysa para için doğru mu yenmek?
Bu mudur ölümü yenmek?
Buysa, Sen’den de yeğdir ölmek.

Görmemek, körlüğe mahsus değil,
kötülüğe hususi harcadığın vakit,
gelmediğin her an, bende kötü bir anıdır.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 056