Ve sana küserdi insanlar, anlamazdım.
Anlamazdım, Süreya neden yazdı onca satırı…
Şimdi görebiliyorum sayfalarını dahi,
görecek yine insanlar, gözlerimi dahi.

Ve ben sadece gözlerin için,
milyarlarca satır yazdım, kıskançlığımdan,
sigaramla birlikte yaktım ve ısındım.
Bu levâ tanıdık, yok buna devâ.

Küstahça bıraktı meyve kendini, dalından,
lafından geçilmedi başta, toprak sadıktı,
sonra beyaz saçtı küften parlak kabuğu,
sonra anladı, ya toprağındı ya dalın…

Ve dal her meyvesinde aynı acıyı tattı.
Bir defa mutlu oldu, bir vakit meyvesinden,
yabancının biri, acısına aldırmadan budadı,
dal sonra anladı, ya ağacındı, ya toprağın.

Oğuzhan Deniz * Birlikte geldik topraktan, birlikte gideceğiz, insanlar.