Zamana emanet edilmiş bir sonsuzluğum,
sonsuzluğa emanet ettiğim Aşk hücrelerim,
senden yanacaksa, yaksın elbette Râbb, haktır,
Hâk bilir, içim azıcıkta olsa hala, Aşk’ına saftır.

Tüm Aşık’lar, izimden gelmek isterler de ölürler,
güçleri yetmez bu bilinmezliğe, işte bu sensizliğe,
rüyalarıma sızmandan belli bu bir imtihandır,
imtihanı Aşk olan adamdan da korkulur, bilmez misin?

Bilmez misin Oğuz, imtihan seni Hâk’ka götürür,
gittiğin Aşk Gölgesi bitiminde O’nun Nur’u görünür,
bildiğin halde nedir aksi yöne kaçıştırıp, koşturman?
Bu yön seni tutuşturur, kalemin, kağıdın savuşturur.

Gülümsemesiyle, Sima’ma Masivâ gülüşler iliştirirdi,
Semâ’ya el açıp, dua etmekti Aşk, Semâ da gülümserdi.
Bu mutluluktan vazgeçmemektir Aşk’ın yarası sende,
bu gölge bundan bitmemektir, Aşk’ı kul’a beslediğinden.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 295