Dünya iki yüzlüdür, söylemiştim…
Şimdi bu yüzünden gülümseyen güneş,
gökyüzümde-ki kırılmalardan sızıp,
nasıl da bulutları yakmadan beni kavurur…

İlmine sahip olamadığım bir yağmur döngüsü,
sözcüsü benim, bu gökyüzü eski bir tel örgü,
nedeni neydi onca yapmacık gülüşün,
öğrenmek gerekliydi, ben kopya çektim.

Sadece ben değildim bu sonsuzluğa kafa tutan,
Mecnun, Ferhat ve Cemal vardı…
Bak onlara… neredeler şimdi? Aşıkları nerede?
Gözlerimden çalıntı bir toprakta uyuyorlar.

Sonunda gireceksin gözlerime, istemesen de,
istemesen de seviyorum seni, görmesen de,
ben görüyorum, güneş gökyüzünden sızıp,
gözlerime işliyor, tıpkı sen gibi, irfân-i âşk.

Oğuzhan Deniz * Gözlerinin görebildiğine şükretmeyip rengine küfreden insanlar.