Üzüntümün çıplak gözle görülebilir hali,
çıplaklığına bile göz değdirmemişken,
nasıl kirletebilirsin bütün beyaz bulutları?
Peki nasıl öldürebildin, bütün damlaları?

Yağmur nasıl sessizleşti, sevgisizleşti?
Gel ve çakıl taşlarımın rengini değiştir.
Masumiyetini bıraktığın pikenin altında,
huzurla uyuyamazdım, sen gibi zamanında.

Her şey çok güzelken, nerede yanıldık ki?
Hani ”öyle” derken, kimdi ”ağırlınca” yalancı?
Çıplaklığını da al git şimdi, örtülerin çok.
Gördüklerin, görmediklerine göre elbette az.

Aslında hiçbir zaman, tam olarak inanmamıştım,
buna rağmen inancına sadık kalmıştım.
Seni değil de, isminin gerçeğini seviyor olsaydım,
o zaman ne olacaktı? Yağmayı mı bırakacaktın?

Oğuzhan Deniz * Ne olacaktı insanlar?