Yaşam, gözlerimizin önünde bitiyor,
Aşk’lar da öyle, öyleyse ben neden bitmiyorum?
Diğerleri Aşık’ta sahteden mi?
Ben gerçekten Aşık olduğum için böyleyim?
Ya da onlar Aşık ise ben neyim?
Ya da Sen neden böylesin ki?
Neden uzaktasın ki? Karamsarlığımın takıntılı merasimi,
her halimi yazıyorum da, her halim Sen’sizlik,
herhalde densizlik yaptığım, bilinçsizim…

Utanırım bundan, canımı acıtmak istedikleri için tüm bunlar,
onların arasında olman ne üzücüdür, bu öldürmez de, güldürmez de.
Biliyorum, binlerce şair arasında değmem gözlerine,
değse mısralarım, ne de anlamsız diyeceksin, öyledir,
bana anlamlı gelen her şey, Sen’de anlamsızdır, bir anlamı olsa,
yanımda olurdun, bir anlamın olmasa, çoktan unuturdum.

Amacı unutmak olan bir adamdan ne beklenir ki?
Hayatı, unutmaya harcamak ne denli deli bir fikir…
Bunu harcatan ne hayat zengini, ben ömür fakiri.
Hâkir, dizelerimin melodilerime çarptığı sesim…
Bilinçsizim, Hâk’kı öğrenmedikçe, cahilin tekiyim,
Sen beni sevmedikçe, değersizim, gereksizim.
Öyle sanıyorum da, Sen ne değerlisin ki?
Onlar Sana ne kadar ölebilirler ki?
Her gün ölmeyi becerebilirlerse, ölmekten de vazgeçerim.

Oğuzhan Deniz. – Vakit Tamircisi / 076