Güzelliğinden kopya çekip,
dolduruyorum sayfaları,
bunun için mi kötü notlarım?
Kanaat getirip yokluğuna,
olmayışına bile şükrediyorum.
Ya hiç tanımasaydım Sen’i?
Hiç yazamazdım o zaman.

Sana sarılmaktan çekindiğim anlar olurdu,
ne de aptalmışım, son sarılışlarımmış meğer.
Bir daha göremeyecekmişim meğer Sen’i.
Bir daha gülemeyecekmişim… yazık.
Kendime bakıp, acıyorum halime,
halimden çalıntı yapan ressamlar,
boyalarında gökyüzümüz, şiirlerimde güzel yüzün.

Bunca şiire, güzel söze kapıyorsun gözlerini,
olsun, bunlar henüz önsüzüm.
Sen, nefes alabildiğim gökyüzüm,
Sen’siz, bildiğin öksüzüm.
Okşa kalbini Aşığın, sevaptır,
gel de günahlarım azalsın.
Uykusuz kalmaya da razıyım.
Gel de, gurur denen bir şey kalmasın,
Sen gel de, istersen Oğuz nefes almasın.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 026