Uzaklığından bol ne var ki şu günlerde?
Keyfini çıkarıyorum doya-doya acının,
yürek sızısı derlerdi de, inanmazdım,
meğer gözlerimi nasıl da boyamışsın.
Hayır, hayır, marifet Sen’de de değildir;

Sen, en güzel Ressam’ın boyası,
gözlerin can yeşilinden doğadır,
Aşk’ın bir haftası, Güneş eritir yangını,
Oğuz’un bir ömrü Yağmur yaftası.
Dargın mısın? Darılma, Aşk’ına sahiden düştüğüm için sahi cümlelerim,
seviyor, sevmiyor falı… Aşıklığımın aksini söylerse papatyalar,
bil ki onlar da yalancıdır.

Penceremin dibindeyim yine,
yanımda bir çiçek var, adını bilmediğim,
sigara ve çay seansı, bahane Sen’i yazmaya,
dilimden kazımaya gücün yeter de,
yüreğimden asla.

Fazla nazla beni ancak yeniden Aşık edebilirsin,
Güneş bile gazla yanar, Oğuz Aşk’tan,
Güneş’in bile sonu var, Oğuz’un sonu sonsuzluk.
Buna rağmen uykusuzdur,
bir an önce gitmek istiyorum Dünya’dan,
kavuşmak için Râbb’a, Rızasıyla yıkansa tenim,
temizlense yangın günahlarından.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 027