Kendimi bile kurtaramıyorken Aşk’tan,
Sen’i de yakmak istiyorum bu yangından,
aklım cahillik kuyusu, Martı koğuşu.
Şartıdır yüreğimin, Sana Aşık olmak,
zamanla unutursun dediler, Vakti Tamir ettim o yüzden.
”Yüzünden gülücük eksik olmaz” diyenler,
Sen bir tat o halde Aşk’ı, çok görmem delirmeni.
Delirmedim.
Aşığım.

Sandığınızdan fazlasıyla yüreğimde Yağmur,
sandıklarda durur, ben Aşık olmasam, Aşk’ta kurur.
Zaten Sen’sizlikte zerre-zerre içerim bu sudan,
sudan bir bahanedir eminim gitmen,
oysa Aşk, ölesiye susuz kalmaktır, susmaktır.
Bana göre Sana yazmak, kime anlatırım ancak…
Aşk, yeryüzünün buz tutmuş kıtasını, Oğuz’la eritmektir.
Onlar sanıyorlar ben mutlu yaşıyorum,
bilmiyorlar-ki, ölüyorum.
Olsun Aşk’tan ölmek hamurumda var.
Çamurluğum da bundan.

Tek istediğim, bir ömür boyu bana katlanman,
ben Aşk’a katlanıyorum bir ömürdür, kaçmam,
ben usanmam, artık utanmam,
artık vakit bile kıpırdamaz, kımıldayamaz.
Benim Aşk’ımda, milyon yılda bir geçer bir dakika,
saatleri Sen düşün, günler buna benzer sonsuzlukta,
haydi soluklan bu düşünceden, yakınlığıma somutlan,
soyuttan var olma yıllarıma, gel de aksın zaman,
şikayet etmem bir an, yangınıma aldırmadan.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 003