Ne tükenmez bir borç imiş Aşk,
Sen’sizliğe zorunlu ödüyorum ömrümü,
ne de tükenmez bir ilham imiş Aşk.
Siyah falan bırakmaz saçında,
sakalda özenir aklara, düşer bir-bir,
Oğuz artık Aşk kanseridir,
Yağmur terapisi gerekli…
Yağmur eli değmeli gönlüme.

Susuyorum olmuyor, bağırıyorum avazım çıktığı kadar,
olmuyor…
Yazıyorum kafiye kafiye, olmuyor.
Kakülünden bir tel etmez bunca şiir.
Oysa, yüzünün ahengi ile kafiye olur şiir.
oysa kafiye anlatamaz ilmini.

Yoruldum artık, peşinden gelmek, anlamsız,
yetişemiyorum ki Sana, Sen istemedikçe,
nasıl yetişebilirim ki adımlarına?
Anlamsızlaştı her şey, her şey bayatlaştı,
Güneş bile yaşlandı, ay her sene uzaklaştı.
Gözyaşlarım elmacıklarımdan buharlaştı,
düşünüşüm aptallaştı. Aşk, uzaklaştı.

Sen’i görebilmek için,
en yüksek mertebesindeyim Aşk’ın,
rakımın kemiklerimi titrettiği yerdeyim,
sonra bir ümit ile ürperir, parlar ateşim.
Güneş’in yeryüzüne değmiş halidir.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 004