Sevgi kavanozu doldu, sabır boncuklarıyla,
ağaçtan dallar oldu kalem, yapraklara yazdı,
gönül ilhamımdan doldu bunca yapraklar,
düşüp bir nehre, Deniz’e yol aldı, bilmiyorlar.

Seni bilmiyorlar da konuşuyorlar. Haksızlar,
Hâk dediklerinden medet beklemiyorlar da,
ben sevda da ilmi var diye kabul ederim seni,
seni bu ilimle seven başka kim vardır? Söyle…

Sevgi kavanozundan bal dolu sözler bunlar,
ballar tatsızlaştı sensizliğin dil acısından,
kapısından karamsarlık bulutu eksik olmayan,
gönlümde dolmak bilmeyen karanlık gibisin.

Şimdi karanlığı düşün ve üşüdüğünü hisset,
azrail tüylerini diken-diken ederken, emri ile,
öyle bir emir almışçasına inandım aşkına da,
aşk azraili de aştı, oysa ölümde ona aşıktır.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 162