Trilyonlarca roman okusa da gözün,
bir tek sözümde kalır onca hikaye,
Oğuz Aşk’tan, esmer yağız,
Sana benden başkası hurafe, rivayet,
Gözkapaklarımda Sen dolu rüya belleği,
zihnime kazıyıp ölümsüzleştiriyorum Sen’i,
öyledir, başka herkeste ölümlüsündür Sen,
Sen’i Ruh’uyla seven kaç kişi kaldık ki?
Annen, baban, kardeşin. Oğuz zaten Aşık.
Öyledir, Ruh’uma kazıyıp, ölümsüzleştiriyorum kendimi.

Yok başka eşin, yoktur Aşk’ında dengim,
denge bozan Aşk’ın denge kusan adamı,
kafiye sarhoşluğundan, Aşk mayhoşluğuna,
bir boşluk bulup Sen’sizlikten, koşacağım Sana.
Ellerim yara-bere, ayaklarımın nasırları,
tuz-buz etti çakılları, saldım Martı’ları,
ahenkle dans ediyorlar Güneş’te,
bırakıp bir gün kendimi bu boşluğa,
yok edeceğim Ömrüme dair neyim var neyim yoksa,
işte o zaman, Ruh’umda asılı kalmış Aşk’ınla,
yürüyeceğim hesaba. O gün kendime yeterim ben.

Nasıl her an öleceğim korkusuyla yaşanmıyorsa,
yaşanmaz her an geleceksin heyecanıyla,
ama ben yaşıyorum, yaşlanıyorum.
Elimde Sen’i anlatan şiirlerimden başka bir şeyim yok.
Sırf bunun için sevilirdi Oğuzhan.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 082