Beni anlamıyor olman da beni ilgilendirmez,
Sen’i seviyor olmam, Sen dahil hiç kimseyi alakadar etmez,
bu benim Ömrüm, Sen’i sevmek istiyorsam, severim.
Sen’sizken bile.
Densizlikte, gel de anlat işte,
kalbime,
zihnime,
fikrime. Binlerce kelimeyle döksem Aşk’ı,
anlamamak üzeresin ya hep,
neye yarar kısmet boyun eğmekten başka?
Kader, O’na boyun eğmedikten sonra ne anlam ifade edebilir?
Aşk’ta öyledir, Sen’i sevmedikten sonra fayda vermez sevgiye.

Eli, gözü, kulağı, kalbi, hatta Ruh’u bağlanmış Adam,
Oğuzhan.
Aşk’ın Deniz’inden iç tuzlu tuzlu kafiyeleri.
Aşk,
Yürek yakar, ölüm burkar Sen’sizlik,
annen bıkar da Sen’den, ben bıkmam.
Aldırma canımın yangınına,
Dünya’dayken geçmez vakit,
Ruh’umun ateşine koşuyorum ya,
asıl ona üzülürüm ben, bilmezsin Sen.

Bakıyorum da, Aşk’la ilgili bir çok bilgiden yoksunsun Sen,
ilgiliden bıkıp, ilgisiz adamlara koştuğunu görmek,
silmenin de erdemini öğretir, Sen, hem kalemsiz, hem silgisizsin,
hem de kelimesiz, üstüne üstlük sevgisizsin,
kader ya, bende Sen’i severim, sualsiz.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 081