Fırtına var, yangın da, kasırga da,
heyelan da var heyula da, boyumu aşan dalga da,
zelzele de var, ben Aşk’ından nebze kımıldamam.
Aldırmam ne afetin varsa, kefaletim olsa Aşk’a,
öderdim. Ben sadece sonsuzluğum.

Koş benden uzaklara, koşabildiğince uzaklaş,
düşünce hızındayım ben, unutma. Ben unutmam.
Sen’i unutturmaya çalışan her şeye karşıyım,
ben eski yapıtlardan da eskiyim bu Aşk’ta,
düşün kaç bin yıldır ayaktayım, yıkılacağım belirsiz.
Bilir Allah, zaten O’na sığınmasam, hâlim ne acı,
dermanı O verir de yürürüm, konuşurum,
ilhamı O verir de yazarım.

Beni, ancak Kul olayım diye yarattı da,
ne kötü amellerim var O’na, Sana ne güzel şiirlerim.
İşte bu yüzden güneşlerden fazla yangınım.
Ümit kesmem elbette, Rahmet eden de O
Merhamet eden de, Ezel de o Ebette.
Kurtulabilmek için hiç çabalamıyorum da,
Allah biliyor içimi, elbette bilir Râbb’im,
ben O’na emanet ettim kendimi, Sâhip o.

Yine de bir yandan olsan keşke diyorum,
Sana Aşk’ta diyemiyorum,
En Aşık bildiklerim Aşk’tan ölüyorlar,
ben bunca Aşk’tan ölemiyorum bile.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 032