Sana açlığımdan zayıf bedenim,
saçlarım hemen ardından beyazlaşıp,
korsan martıların kanatlarında,
rüzgarla dökülüyor da,
sen uyuyorsun.

Bak şu ilhamımın işine,
seni yazıyor,
kalbimin bütün alevini çalıp kağıtlara,
beni umursamadan,
aşkını umut ediyor.
Böyle değildi önceden,
seni görmeden.

Daha ne türlü anlatacak seni?
Ne şekilde?
Yine Güneşi sana benzetip Ay’la mı avunacak?
Seni sana anlatmaya çalıştıkça saçmalayıp,
bir uçurum bulup,
canına kıyacaktır.

O an sende yaşatamayacaksın gelişinle,
yeşillenen orman örtüsü rüzgarı,
bir anda duracak benim için,
kimin için?
Peki ben gidince kim yazacak senin için?

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 036