Gözlerin gizli özne.
Sadece bundan milyarlarca kafiye yazabilirim,
Şair adamdan korkulur, bilmez misin sen?
Bir kafiyesinden bin ölü adam yaratıp,
başka bir kafiye de sen diye diriltir.
Sen dahil, hayretle bakarken, başka herkes,
ölümle müjdelenir, bilirsin, ölmek, şehitliktir.

And’ı Şarapla karıştırıp, Aşk diye içtiğimden,
şimdi adımın önüne Ayyaş’ı ekleyip, seslenirler.
Duyuyorum seslerini, görüyorum görüntülerini,
çirkinlik kusuyor yanaklarının gerilmeleri…

Özledim… dedim.
Özlemekle Kalma, Öl… dedi.
Ölünce Aşk’ın bitmediğini, o da bilirdi.
Ölüme kadar gittiğinden Aşk ciddiliğim,
bilincimin gururla girdiği her savaşta şehitlik.
Betimleyemedim de, betimlediklerime say.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 015