Tam unuttum derken,
gülüşün gelir birden aklıma, nereden hatırlıyorsam.
Aşk Allah’adır bilirim… O’na Aşk olsun,
Aşk’ının sonsuz katıyla.
Sen’in Aşk’ın bende sonsuzdur, dua da böyledir.

Ve yüceliğinin kıymetini bilmediğimiz Allah,
yarattı ya evreni sırf Aşk hürmetine,
Aşık diye geçinirken, avare geçiririm günleri,
bilirim ki bu yangın hiçbir şey,
gözlerim hiçbir şey görmedi henüz.
Bilmiyorum henüz ölmeyi, merak ediyor muyum?
Evet,
ölümde bir nevi Aşk’tır, kavuşmak için bir kapıdır.
Bu kapıdan birlikte geçmek varken,
geçememek korkusuyla yürümek sırattan,
bedel 10 bin dünya hayatında ölmeye,
o yüzden dua ediyorum geceye, gündüze.

Sahi, gündüz de olmasa fark eder miydim Sen’i?
Saçlarının rengi Güneş’i değersiz bırakabilir miydi?
Sanmam, karanlıkta hayır yoktur, Hiç’lik gibi,
bu yüzden mi karadır saçım sakalım?
Hiç mi hatırı yoktur Sen’de Oğuz’un,
bilmiyorsun…
Hatırımın amacı, hatıralarını hatırlatmaktır.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 012