Nasıl da tatsız her şey, Sen’siz.
Bu bariz anestezi, canlı-canlı kemiklerimin etimden sıyrılışı, haykırışım Aşk’ımdan, alınmış aklım başımdan…
Hepsinin nedeni Aşk’ından.

Ve gülmekle, ölmek arasında kararsız kalan adam…
Şimdi yeniden yürümeyi mi seçsin, yoksa vaz mı geçsin?
Söylemek kolay da, karar vermesi zor olan.
Öyle dalgalanır yürek ülken, külleri savrulan,
ürkektir başta sevda yanığı sinen, kavrulmadan.

Sesim kuvvetlidir benim. Çok uzaklara duyurabilirim.
Ne var ki, mesele Sen’in duymamanda.
Öyle ya, taş olsa çatlardı, buz olsa erirdi, güneş olsa biterdi. Ve başka neyi betimlemek istersen o.

Aşk’ın peşinden koşup nefes tüketmek aptalca,
başka koşabileceğin nehirler, ırmaklar ve deniz kenarları varken. Yağmur’u bunlara değişmek aptalca.
Ve insan aptallığına doymayan, bundan bıkmayandır.

Sıcak bir çaya ihtiyacım var. Sen’i yazarken içimin yangınını ikiye katladığından, kendimi daha güzel ifade ediyorum. Yani Sen’i.

Canlı Anestezi / 03