Vaktim nasıl geçer ki benim Sen’sizlikte?
Bir tek ben biliyorum da kimse merak etmez,
çıldırdığımı düşünürler, bense güldürürüm onları,
yüzlerinde beni ezmek için söylenenlerden kahkaha,
samimi değil, öğrendim bir anda değişir halim,
bir anda soğudu onlara Ruh halim.
Suskunluğumu öğrenecekler de, güçleri yetmez,
ben üzmek istemem onları.

Ben kendimi Sen’sizlikte boğarken,
söylediğim her söze bulurlar bir bahane,
ne şahane.

Onların sözleri kulaklarına söylenen yalanların kılıfı,
Martı terbiyeli, aslan yeleli Oğuz’un kafiyeleri, ateşleri.
Oysa öğrendiğim sadece Sen’sin, bir de Sen’sizlik…
Sen’sizlik öğretti bana ne varsa bildiğim,
Şimdi ve sonra demeyi sildim Vakti Tamir ettiğim için,
içimde ne varsa dışıma çıkardım, dışta ne varsa taştı dünyaya,
tartamaz yeryüzü Aşk gölgemin ağırlığını.

Öğrendim,
asla gelmek istemeyeceğini,
öğrendim,
gelmediğin için sitem etmemeyi,
öğrendim,
Sen’i sevdiğim için unutamamayı,
bir tek neden gittiğini,
öğrenemedim.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 014