Yükseklerde gözüm, Sen’de,
Sen’sizlik bile teklikte en üst mertebe.
Seninle bir kaç kelime konuşmadıktan sonra,
evrende-ki her insanla konuşsam da boşuna.
Burası boş, orası da, yollar her yere gider de,
dünyadan çıkamaz sonuçta, Oğuz da öyle,
Aşk’ından bir başka aşka uysam da nafile.

Geçmez yangın, ne büyük yangın mutsuzluk,
umutsuzluk ne kötü çaresizlik, Aşk ümitsizlik,
Oğuz da, bir Sen’sizlikte eder terbiyesizlik.
Şair’lik, işsizlik, bütün şairler işsizdir,
Sen Şairliğime düşmüş herkes, dizesizdir,
Ve onların kafiyelerinde-ki Sen, biçimsizdir
ve onlar ne biçimsizler, utanmaz, çekinmezler,
Dünya dolusu aşık getirsen, Aşk’ım ağırlığı edemezler
ama doğru ya, senin terazin Aşk’ın tam zıttı ya,
bundan hafifledim gözünde…
Sahi, nasılım acaba gözlerinde,
Aptal bir şair, şair de nedir, gereksizdir;
Oğuz denen adam Ben’im yüzümden delidir,
bırakın delirsin, zaten beni haketmemiştir…

Hakkıma sunduğun haksızlıktır Aşk’sızlık,
Aşk’sızlıktan değil, Aşk’ından sızlanırım,
üstüne Sen’sizlik eklendikçe, gözümün sızıntısı,
yağmur da para etmez ya yanında, kanıtsızım…
Bir an yanımda olsan, Aşk’ı kanıtlarım.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 036