Sabahın en erken vakti, ciğerimi temizler,
yüzümü yağmurla yıkadığım mevsim ve
Mayıs’ın 10’u Pazar güneşiyle yanışım,
o gündür sönmek bilmeyen bu yangın.

En yılgın da bendim sana tutulurken,
en asil de bendim severken, sevgisiz,
bir tek ilgisizliğinden mi yakınırdım?
Bakmadığın her ana lanet sonra tövbe.

Olmadığın günlere lanet etmekte ne?
Bu ne acizce bir düşünüş, günün suçu ne?
Düşlerine şükrederken, hayalime kin,
ellerimin elini tutmaktan başka işi ne?

Delirmiş gibiyim demek fazla ukalaca,
bu bariz delirmişlik evresinin sonu,
budalaca ahududu takliti yapan çilek,
aşık olmadığımı gösterir ya gurur gibi.

Oğuzhan Deniz * Kendinden önce gelenlerin de var, onlardan önce gelenlerin de insanlar.