Gitmek üzereyim,
Sen’i sürekli bir şeylerle kıyaslamaktan sıkıldım,
eşin benzerin olmadığı için Sen anlatılamazsın,
yine de Sen’i en güzel ben anlatırım… Anlatacağım,

Gökyüzüne kestirme bir yoldur gözlerin,
nefes saçar her göz kırpışın,
gözlerimin üşüdüğünü ilk defa bundan anlamıştım.
Sen yanımdayken, göz bile kırpmam ben,
ille de kırpacaksam, önce sağı, sonra solu.
Şükür bu bilince.

Sen’i bir kez daha görebilsem keşke,
bir kez daha görürsem,
yine,
Sen’i bir kez daha görebilsem keşke.
Bir sonu yok.

Hiçbir sözü tekrar yazdırmaz güzelliğin,
tek suçlusu ben değilim bu kafiyelerin,
Sen’in de suçun var, harflerin de…
af dileyenin benim, suçum olmasa da.
Bir kafiye daha gider ömrümüzden,
Sen’sizlikle su sızmaz aramızdan,
zaman bunun içinde geçmez, Aşk’ınla.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 078