Adımı unuttum Sana doğru attığım her adımda.
Adım da kalmadı, şanım da, değil zaten umurumda.
Sen gel de, gerisi bayat mûrteza, kezâ, Oğuz ihtiza.
Dudaklarımdan al bal damlayan sözcükleri,
içinde neyse Aşk, dışında öyle sabit…

Bunca kafiyeye neden mi,
öyle basit cümlelerden değiller,
kalbimin bacasından tüter dumanlar,
rengi kızıl güneş çalan dudaktan,
öyle ya, güneş saçlarından bir tel…

Onlar benden Sen’i ilham alıyorlar,
görmüyor musun?
Aslında yazdıklarımı okuyorsun.
Haberin yok bundan,
sudan bahaneler doldurdu gözlerini,
gözlerim bundan esinlenip nemlendi,
Oğuz ehlilendi, kafiye bununla demlendi.

Kalp Belası / 093