Sen gönlüme ölümlü emanet, ilelebet,
ben Aşk’la sefalet içindeyim, oruçluyum.
Sen’sizlik kokar nefesim, Sana açım.
Bundandır başkasıyla konuşmamam.
Duymamışsındır bir tek yalanımı dahi,
Sana herkesten daha sahi olduğumdan mı ayrılık?
Ne yalanlık sevdalısı çıktın böyle,
Sen ne Dünya sevgilisi oldun böyle.
Nasıl olsa öleceksem, Cennetime götürebileceğim bir tek Sen’sen…
Gelsen de birlikte gitsek, oralardan meyveler yesek, hep şükretsek.

Bu Sana zor gelir, bunu yapmamak bana zorluk,
onlar dalkavuk, içi dışı Dünya kokuyor herkesin,
ölmekten çok korkuyorsun, çünkü Aşık değilsin.
Ölmekten korkmuyorum da, Sen’in hesabını nasıl ödeyeceğim?
Bunu anlamak için ilim bilmen gerekir, bilmediğin sürece,
beni dinlemekte faydasız ya, Aşk’ın da anlamı kalmaz o anda.
Kalp tenekemin içinde Aşk’tan yanan Martı’lar,
uyutmuyor yanan kanatlarından çıkan çıtırtılar.
Haksızlar, bundan yanarlar, ben acımam,
bana acımazlar da, Allah Merhameti ile sarar,
kimisini bundan kovar, kovulmaktan bıktığım için,
bundan korktuğum için, Sen’den vazgeçeceğim.
Artık eminim.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 039