Bunca yakınlığıma rağmen uzak sanışın,
güneş saçlarının bir parça yansıması,
biliyorum… anlaması güç anlamsızlık.
Kalbim anlam kusan şiirlerin Aşk’ın yuvası.

Dahası, darası kadar darısı düşer başıma,
perçemlerinden dökülür kirpiklerine karmaşa,
aklın aldanışlarda… yoruldukça güvenin boşa,
yokuş yukarı koşmak gibidir gelmek Sana.

Yine de yorulmadan geliyorum…
Biliyorum, hayallerini süslemiyorum…
Hayallerini süsleyen adamdan eser çok,
okuyup öğren aptallıklarımı, saçmalıkları…

Ne olur deme, öyle derinden oku da anla,
bir tutam kalmışsa benden geriye onlardan,
şükredip deva bil, heva ya da heves mi yoksa?
Anlamadığından bilmeyişin, bilsen Aşk’a düşerdin.

Camdan Kafes / 44