Bu Aşk’tan uyanmam gerek, sıkıldım,
sıkıntı yüzümü büzen sözel kırılmalar,
canımda Sen’sizliğimden alınmalar.
Gemisi batmış kaptanın kendini bırakması gibi,
bırakıyorum kendimi Sen’sizliğin boşluğuna
ve bana eşlik ediyor Martı’lar, ders alıyorlar.

Kaçmam gerekiyor herkesten Sana doğru,
kirlendi insanlar, kirli insanlar arasındasın Sende,
toparlayıp Martı’larımı ve Ruh’umun parçalarını,
kaçıyorum insanlardan, sahteliklerine kanmamak için,
kınanmamak için susmayı öğrendim.
Sırf yazabilmek için Aşık olduğumu sanırsın da,
Aşk’ınla öğrendim yazabilmeyi, Aşk’tan kafiyeleri.

Benden uzaklaşmak için gelinden geleni yapıyor gibisin,
inanmamak için hiçbir nedenin yok.
Olmayacakta, Oğuz kusursuz Aşık’lıkta,
çok uzun süredir Sen’sizim de, alışamadım yokluğuna.
Alışamam bu gidişle unutkanlığa, tanışmadın henüz hafızamla.
Anlamak için gerçekten sevmen gerekiyor da,
bunun hiç olmayacağını bildiğimden, ah ediyorum halime.
Halimde benden eser yokta, Sen’sizlikten başka ne var?
Sözlerime hak veremeyecek kadar haksızsın aslında,
Aşk’tandır bütün haklılığın, yoksa terk etmenin bahanesi mi olur?
Olmaz,
Oğuz’un aklına Sen’den bir çok fikir gelir de,
gelmeyenlerime de sebep Sen’i tutarım,
suçsuzmuşum gibi.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 018