Sen’den öğrendim ben Sen’sizliği,
Sen’de öğrendim yine, Ben’sizliği.
Gökkuşaklarından kelebekler izler Sen’i,
cesaretim yoktu altından geçip-gitmeye.

Gidecek kadar cesur değildi gururum,
büyüdüm, bildim, sonra yandı Ruh’um,
Güneşi izlemekten kavrulan yapraklar gibi,
yandı gözkapaklarım, bundan uykusuzum.

Mahsur miskten, ahmêr mahperiden tutuştu,
kovuştu yüzümün gamzeleri, sakala boğuldu,
yangın bedenim, ağızına kadar Ruh’umla dolu,
nefsanî sorumluyum, Aşk, nefesin bir boğumu.

Düğümlenir iyice nice kelime, boğazıma köprü,
bir-bir intihar etti kafiyeler, sesimden öldüler,
gülgeç bir dudaktan söylenmediler, tükendiler,
üşenir kalem yazmaktan, Oğuz’un bundan biter Ömrü.

Yağmur Kuşağı / 01