Yaşamı yaşla kısıtlamadı, bildim Hâk’kı,
göstermesin yolundan saptığımı,
yolundan bulsam başka Aşk sapağı,
çevireceğimi yüzümü Sen’sizlikten.
Gerçi hiç şikayet etmem Sen’sizlikten,
penceremden içeri hücum eden soğuk gibi,
olmayışına dair bütün üzüntüleri,
kalbimde büyüdüler, beslendiler…
Umutlarsa zayıfladı, yağmur yağmadığından kuraklaştı.
Kulaklarım sesine nasıl da sağırlaştı, Aşk’ıma ağırlaştın.
Oğuz ağır bir hasta, ölmemek için vakti tamir etti de,
görmemek için beni, hiçbir bahanen de yoktur.
Eminim vardır bir sebebi, zaten sebepsiz gidilir mi?

Bilmiyorum aslında, bazen saçmalık gibisin,
korktuğunu düşünüyorum,
Aşk’ımın büyüklüğünden, küçüklüğüne veriyorum.
Cahilliğinde buna denk tutulurcasına Leyla çirkinliği.
Leyla’nın tüm güzelliği yere saçtığın yağmurlardan,
bulutlardan kurtulup düşmeyi istiyorsun da,
eninde sonunda bana akıyorsun. Ağlıyorsun.

Şimdi uykunun sersemliği ile, uyanmanın mayhoşluğu,
Sen’sizlik nahoş, bihoş olmayışın, Oğuz berbat bir şair.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 043