Aşkı herkes yazar, onlara kolay,
ben gerçeğini yazdığımdan zordur Aşk.
Üzülmelisin aslında, ne fakir bir Aşığın var,
Sen, bundan gitmiştin aslında, üzülmeden.
Ve tek bir söz söylemeden…
Martı Terbiyecisi’nin okumadığın her sözü,
sızlatır kemiklerini, gerisi önemli değil.

Onlar neden bahsediyorlar? Aşk’tan mı?
Ben neden bahsediyorum? Yoktan mı?
Sahi ben neden Sen’den bahsediyorum ki?
Aşkından mı?

Ne kötü bir meslek Sen’i anlatmak,
hiç müşterisi de yoktur kalemimin,
ya da Sen misin değersiz olan?
Evet, evet, Sen’sin, benden başka herkeste böyle değersizsin işte Sen.

Ne diyelim, ben’de Sen’den başka herkeste değerli değilimdir.
Aldırma bana, Aşkından ne dediğimi anlamam.
Oysa ben anlamadan konuşmam,
Aşkı yazdım binlerce satırla adına,
hem de bir zerre anlamadan.

Sen’i anlatmadan uyumam.
En azından kendime, ne çok Oğuz birikti çevremde,
ne dersen de, dilersen şizofrenikte.
Aşk tek başına olmaz Kul’da, Kul Kur’ana yakışır da,
kurama Sen çıkalı, ne günah adamı oldum ben, bir bilsen.

Bilmesen de olur, bilsen uzakta mı olursun?
Sen’den sonra vakti durdurdum, ne hikmettir bilmem,
sadece ben yaşlanıyorum bu hiçlikte, Aşk’tan mı?

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 054