Evet,
… şairi bendim o manzaranın,
adını yok’tan aldım,
alnıma yazdım,
sildi kader,
… ben yeniden yazdım,
o silmekten yılmadı,
ben yazmaktan bıkmadım,
betimledim,
… yine de yetmedi,
betimlenen daha güzeldi,
sonunda tosladım bir duvara,
… aklımın astarı yırtıldı,
ben yolundan çıkmadım,
yürüdüm,
haykırdım,
boğazımı yakarcasına,
içimi-dışıma çıkarırcasına
… ve hayalinle uyudum,
annemin koynunda uyurcasına.

… şimdi,
duvarlar örsen bana,
arkasında kalan eser benim,
eserinde eser miktar benim,
esirim tuvalinde,
serin eser rüzgarım,
bu senin eserin,
…
gökyüzüm kapalı,
…
gözlerimde delik-deşik uyku,
eşkalim bir eşkıya!

Varmış!
… elbet her yarın, gün doğurur,
peşinden bir umut,
beni yaşlandırır,
ama uslandırmaz.
…
dolanırım sana gelen yollarda,
varmışım bir yokluğa,
bulamamışım kimseyi,
yokmuş deyip,
… kimsenin evini yıkmamışım başına
…
Şairin son sözü, hep,
Varmış…
ama şairin bir adı
yokmuş…

#OD | O’uzaduyum * Şairin son sözü hep varmış.