Tertemizim ben Sen’in için,
Yağmur’la yıkandı tenim, sonra yandı.
Oğuz Güneş’le Aşk’a daldı, Mehtap ile Meşk’e,
dans ediyor ateşle, daha fazla yanacağından habersiz.
Ne geldiyse başına, bilinçsiz oluşundan.

Sevdiğin kadının yürüdüğü kaldırımlarda, volta atmaktır Aşk.
Kimsenin sevemeyeceği kadar sevmek,
gülmek yerine ölüme yürümek…
Ne güzeldir gülümsemek aslında, özellikle dudaklarındaysa,
fısıldasan bile kulaklarıma, çok net duyarım, bunun üstüne susarım.
Haddim değil sözünün üstüne konuşmak.

Aşk parçalanmaktır,
Mecnun, çöllere düşmüş halim,
Ferhat, dağlarla konuşan dilim,
Kerem, yeniden doğduğum küllerim,
bunlar bile değemez gözlerine,
kül olmadıkça tabiat,
Dünya’nın doğası değişmedikçe…

Öyle bir dans ediyorum ki Güneş’le,
neredeyse batıdan doğacak.
İklimler birine girecek neredeyse,
ilk hali neyse Dünya’nın, ona dönecek,
ilk halim neyse, O’na döneceğim.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 022