Bazen ağlardın,
gözlerinin içinde görürdüm gökkuşağını,
bu yüzden Yağmur Kuşağı,
itirazı mı var doğanın, kimin haddine?

Hadsizlikten bunca kelime,
bunca kafiye sevgimin keyfine,
eserim rüzgar misali kalemin boyadığı sayfalar,
kimin umurundalar?
Benim değil,
Sen’sizlikten bunca sefil.

Bana gelmenden geçtim de,
rüzgar dahi getirmiyor artık kokunu,
ben gittikçe uzaklaşıyorum Sen’den,
neden? Hiç bir neden yokmuş gibi bir sürü neden.
Acele et, tahminden öte gitmez ömrüm,
ya yetişemezsen, pişmanlığına üzülürüm,
çünkü Sen üzüldüğünde burkulur gönlüm,
acele et,
henüz vakit varken, kalkıp en tezinden, koş,
henüz vazgeçmedim hiçbir şeyden,
yeter ki gel, bekliyorum ömrü zamana bölüştürüp,
zaman Aşk’tan da kuvvetlidir, bir gün öldürür. Gel.

Yağmur Kuşağı / 14