Hiç konuşmak istemiyormuş gibi doğa,
yeşil gözlerin görmediği için dökülmüş yapraklar,
sonbaharın rüzgarı savuruyor Kafiye Adam’ı,
ihtimalinden esirgeyip kader Aşk’ı,
yeniden büyümek imkansızmış gibi aynı Ruh’a,
ölümsüzlüğü bahşedip, yaşlandırıyor hayat.
Buna da çok üzülürüm ben,
görmek istemesem de yaşlandığını,
benden ayrı yaşaman koca zamanı,
öyle üzücü ve zordur bana.
Bu esirgemektir beni doğadan,
göremedikçe gözlerinde Oğuz’u,
ne fazla hayatta?
Bir hayata daha gücün var mı?
Ben Aşk’ından milyonlarcasına razıyım,
acıyı tadacak olsa da Ruh’um,
bir yolunu bulup, sapacağım yolundan.
Uğurunda ölümü göze alan adam değil umurunda,
ucunda ölüm yok ya,
Aşk var,
ne öldürür ne de olsa,
ne güldürür ama, nasıl olsa.

Aşık İhtimali / 13