Sen’sizliğin zaman dilimi arasına sıkışmış dilim,
ne acı sözler vardır aslında, konuşabilse adına,
adın da kalmaz, ben yazmasam Sen’i kimse hatırlamaz.
Gurur mu duyuyorsun Sensizliğimden,
”gitmesem yazmazdı” mı diyorsun?
Yine aldanıyorsun.
Yok, yok, bu kadar sayfanın katili olamazsın,
gitmesen bu kadar kurşun kalem katletmezdim.

Gerçi gittin de ne oldu?
Bende hiçbir şey değişmedi, nasıl bıraktıysan kalbimi,
her şey yerli yerinde, rujun rengi duvarları bile aynı renk, kırmızı.
Kanım yeşildir aslında benim,
Aklım delidir benim, Aşk’ınla,
Aşk’ımı anlayabilse aklın, anlardın kainatı,
Aşk anlattı bana da kainatı.
Bundan filizlendi binlerce şiir tohumu ilham,
fikrime düştüğünden beri, yazıyorum,
gönlüme düştüğünden beri, yanıyorum…

Kimse bilmez ama ben 10 yıldır seni anlatıyorum,
10 milyon farklı cümle ile yeniden ezberliyorum,
her ezberde yeniden seviyorum.
Sevmediğimiz şeyleri unutuyoruz,
ben bunca Aşk’la sevdiğimden unutamıyorum.
Anladım…
Aşk’ı anlatmak değil amacım, Aşk’ımı da anlatmak değil,
bel-ki kalbine değer bir sözüm de, gelmek istersin,
bel-ki kalbime değer verirsin de, kalmak istersin…

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 076