Ben karamsar bir adamım, mutluluk yakışmaz bana.
Karın tokluğuna, mutlu edene kadar kalırım yanında.
Bana mutsuzluktan bahsetme, sürekli yanımdadır,
sürekli yazasım var da seni, başka herkes kıskanır.

Ben karamsar bir adamım, piyanomun tuşları kara,
rötuşları sakladı yüzün bir-bir Güneş yörüngesinden,
böylece iklimleri var ettin bahtiyar adamın kalbinde,
ininden çıkıverdi Kutup Korsan Martısı, kurtuldu.

Sarılık hastasıdır papatya, seni gördüğü gündür,
bundan sevmem sarıyı, onlarda senin yüzündür.
Bir bakıma mutlusun yine, buna bensizlik şahane de,
bana güneş bahanedir, gündüz olması için, sensizlikte.

Yeşil gözlerinden saçtığın ışıktan mıdır küçük görmen,
peki nedendir bunca güzelliğim arasında çekip gitmen?
Ben asırlardır yazılmayanı yazan, Yazar denen aptalım,
seni ben kadar yazan Şair’in yoktur, gittiğinden aptalsın.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 348