En çok seni düşünüyorum, Aşk’a düşüyorum,
Sonra ölümü düşünüyorum da, haklısın, faniyim.
Ne kahraman yatar göğsümde Martımdan başka,
tüm mezarlıklar gönlüme kazıldı, gömüldüm.

Gönüldür utanç veren Aşk için görgüsüzleşen,
eşsizleşen sözler senin için de, çalarlar benden,
ses etmem, beni sana anlatan herkes sahi Aşk’tır,
gözlerimin kapaklarına işlemiş görüntün, sökmem.

Körlükten kurtulup, sarhoş oldum Aşk’tan körkütük,
bir ölümlük canımın, ölümsüzlük heyecanı da sensin.
Bir lokma yemeği çok görüp Aşk’ına, zayıflatıyorum,
beni öldürecek İlah-i bir yağmur, diriltecekte O’dur.

Umursamadıkların ilimdir, okudukça bilinir,
kapına serdiğim kağıt çiçeklerin içi dolu şiir,
ayaklarına batar kelimeler, ilimle de gidilir,
bilmediğinden Aşk ilmimi, öyle kolay silinir.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 315