Sabahın köründe,
Aşk ayaz gibi,
uyanır uyanmaz yine zihnimde,
şiir görünümünde artık tüm kelimeler,
her harf, her kelime Seni Seviyorum der gibi,
bu içtenlikten kurtulup bitmişliğe uzanacağım,
sonsuzluğa uyanacağım, ateşe dayanıp ferahı kazanacağım,
Râbb’im kurtarsın her türlü ateşten ya,
Sen’de gelsen keşke.

Bence de bırakmamalıydı, Güneş hiç dünyasından kopar mı?
Keşke benim içinde kolay olsaydı öyle son kez sarılmalar.
Ruh’uma haksızlık etmemek için ret edildin, yine de,
sarıp sarmalasaydın o zaman,
boyunun yettiği kadar,
Yüreğimden aldanmalar, gözlerimden ateş damlar,
şimdi tüm olan biteni geçip gel bana, aldırmam,
git yine, yine kızmam, çünkü ben yanımda olduğun kadar hayattayım.
Kanaatim, kainatımın Aşk’a delil Sen’i göstermesi,
delirmek benim işim şimdi, Sen sarıl da, erisin kemiklerim.

Kalp Belası / 017