Oğuz Aşk’ın evidir, delisi evrenin,
dahası, demin görüp hayalini, özledim…
Gözlerimin penceresinden gör kendini,
kirpiklerinden parmaklıklara hapsettim Sen’i.

Sarhoş kafiyelerin, meyhanesi defterim,
kelimelere döküp yakıyorum içlerini,
dişlerimden kurtulup martılar, kaçıyorlar,
korkutuyor gidenler, geride kalanlar ölüyor.

Öyle ya, hiç bitmeyecekmiş gibi geçen zaman,
vakit Sen’inleyken nasıl da geçip gider canımdan,
öyle ya, canımdan canlar alıp götürür uzaklığın.
Vakti Sen’inle kıyaslamakta hata, yetmez buna zaman.

Gözlerimin torbalarından içer martılarım suyu,
öyle bereketli gamzemin yuvası, Aşk’ın has bahçesi,
üzümlerinden badeler biriktirdim avuçlarımda,
içip-içip Sen görürüm, sızar-kalır Sen görürüm.

Alev / 09 – Aşk’ın şarabı içtikçe içilir, Sen’den başkası görünmez olur.