Hadi,
yine Sen’i anlatayım, kendimi unutayım,
Sen’den başka ne varsa hatırımda değil,
Rabb’im bilir, ben bilgisizin tekiyim, sofram ateş.
Giydiğim ateş, yediğim ateş, gönlüm Sen’i sevdiğinden ateş,
ateş kusarım, ateş yazarım, bilgisizim, hem kör, hem kütük.

Görünce korkarsın Aşk’ımdan,
görmediğinden kıymetsizlik beden örtüm,
geleceğinin ihtimali olmasa çıkarırım Ruh’umun üzerinden, beden örtümü,
gözlerine değmez de ziyan olur bunca Aşk, buna şiir denen harika.
Beni bunlarla uğurla, yoksa yok mu canında bir gram Aşk?
Kalmamış teninde bir parça ateş, eter damalarımdan damlar,
kemik öyle sızlar da Sen bunu anlamazsın.
Ben kaç kere Sen demişimdir ömrümde?
Ömrünce saysan yetmez ömrün de,
Bu yüzden gülüp geçiyorsun, katılıyorsun.

Üzülüp geçiyorum kendimden, gülüp geçiyorum yine aynı ahvalde,
kelimesi kalmamış adamlar onlar, bende bitmez kelime denen nimet,
şükür bilirim, Aşk’ını bilirim de ondan. Sen ilimsizlik içinde bilgisizliktesin,
nesin ve nasıl böyle avcunun içindeyim ben yine?
Nasıl böyle aptallaştım ki Sen’de?
Ben nasıl Sen’i canımdan çok sevebiliyorum ki?

Yağmur Kuşağı / 25