Aşkım kadar büyük olsa bedenim, dünyayı
cebime koyabilirdim, giderken hiçbir şey
götüremeyeceğim dünyadan, dünyadayken,
gidebiliyor her şey, teri akar son nefesimde.

Son nefesime kadar nefes almamın bir sebebi var,
Sebebimin narin bir güzel de nedeni var, neftî’den.
Sevgiden geçeli epeyce oldu, bu aşırı hastalık.
Kalbimin çürüyen odalarında, havasız kalır aşk.

Benden geriye kalacak tek şey aşk, bir kaç adet şiir,
edattan yoksun, manadan uzak, dilim gibi, tatsız-tutsuz.
Biliyorum bir gün kaldırımlarımda kaldırılacak naaşım.
Neden vücut kaldırımlarımda yabancı abaralar var?

Bilmiyorum, bilsem sökerdim bu ecnebi işi aşkı…
Köreltirdim gözlerimin özlediği güzelliği, has tadı.
Ve köreldi kalemtıraşımın bıçağı, kalemlere düşman.
Ya bana ne demeli, harcadığım onca sayfaya?
Hepsi bana düşman, hepsi bana hasım, ziyânı yok.

Oğuzhan Deniz * Birbirilerini anlayamıyorken insanlar.