Beni anlamayacağın binlerce satırla,
anlatıyorum Sen’i, Aşk’la, hayli açıkça,
açık-seçik olmama rağmen kapalıyım gözlerine,
zaten bunun hürmetine bunca söz,
ahmakça garip Oğuz, bir nevi aptalca.
Aşk’ı tadıp, aptallaşmayan da kim?
Kimin iştahı kesilmiyor tabağında olana?
Doğru düzgün düşünebilen de kim?
İşte tamda burada Aşk’ım,
Sen’i bu halde bile doğru düzgün düşünebilen benim.

Kabul et, ben hafife alınacak biri değilim,
ilham ağırlığında bulutlar, şiirleri sağanak,
ben yağdırdıkça, kaçışıyorlar kafiyelerden,
kimisi yazamadığından kıskançlık yapar,
kimisi yazılmadığından alınır da saklanır,
Oğuz Aşk’ından, Yağmur Ağacı‘nda sallanır,
dallanır da Aşk’ın, Aşk Gölgesi gibi sonsuzlaşır.
Beni şöyle de düşün,

Gölgen nasıl yorulmuyorsa yürümenle,
Sen görmesen de, kenarında, köşende,
bir adım öte gitmez yıllarca beklesende.
Beni gölgen gibi düşün, Aşk’ın ile uzar boyum,
Sen uzaklaşıyorsun ya ışıktan, yok oluyorum.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 034