Kelimelerimi duyuyorsun onların dudaklarından,
onlardaki hissiyat, Aşk’ımdan çalma ilhamdan,
ihtimale ihtimam, sonsuz da bir gelecek olman,
ihtimale inançtan, onsuz bir gelecekte ondan.
Sana binlerce kafiyeler, altında ezilen hafiyeler,
nadiren Sen ve çoğunlukla Aşık ben,
kaylulemin ilk dakikası da Sen,
ilk nefesi gibi bebeğin, ihtimali var diye yarının,
hayalleri Sen, Oğuz Aşk’tan Alem, Sen bahanem.
Bilmecenin en zor kısmı terk edilmenin cevabı,
iki kelime, bedel binlerce kafiyeye,
Sen’i Seviyorum zor değil dile, zor gönle,
zor gönülle sevmekte haybeye, en iyisi gelme.
Gelsen de ne fark eder gururumdan hançer dilim,
ne dese beğenirsin? Bunca kelime için gelmeyenim,
ben sırf Sen’sin diye gitmeyenim. Gitmeyeceğim.
Aşk’a sırt dönüp yatmaktır onların işi,
ben nefes almam ki, tenim yanık içinde.
Gel de gitme, gel de gelme, hangisi Sen’den?
Ben artık bilmem,
bahane sunamam kendime, gururla mantık el-ele,
Aşk’ın hüznü, gücü yetene. Gözü köre ne etsin?
Aşk’ımın doğru yolu gittiğin yoldur, nereye gideyim?
Bilmiyorum, ben artık bilmem,
Artık biliyorum,
bir gün Sen’den daha Ruh’suz olacağım.
Bu bedende, bil ki ölünce.

Aşık İhtimali / 23