Her şey yerinde güzel, her şey evinde.
Zümrütte yerin dibine, kemtêr, bî’êr…
Meyve diraht-â, ebr-û bârânda izleri,
Efgânın efsârı da kaçmışken, kaz yerimi.

Simalar okşasa içini, etini elin evinde görmek,
ellerinde elde. Bu celbe tek bir isyan eden var-ki
ben miyim cereme arşiv tozlarına gömülü bir
yastık ufak tefek aklaşan dökülmüş saçlar.

Yine kırıldı gönlümün camları, adımları
düşünmeden atmak bu olsa gerek.
Aşktan yanmak böyle bir şeydir bildim.
Nasıl ağlamaz insan geleceğine onsuz bir
gelecek, elbet bir gün gelecek… Oda ölecek.
Bende öleceksem aşkta ölecek, aşık zavallı bir böcek.

Oğuzhan Deniz * Ne saçmayız insanlar…