Hiç ses çıkarmıyorsun!
Ben’sizliğin keyfini sürüyor gibisin.
Haklısın, ben bile sıkılmışken kendimden,
Sana laf etmek hakkım değil.

Hakkım değildi 5 yıl sonra gelip, Sen’in olmak.
Yine de insanoğlu aç gözlüdür ya, ondandır belki.
Yine de insanoğlu umut doludur ya, ondandır.
Hiç tükenmez mesela umutları,
umut tükenmezse, kalem de tükenmez.
Ömür tükenir, Aşk’lar biter, canlar yiter,
ama umut asla bitmez kalpte.

Sen kalbimde çalan 70 BPM’lik duru nota,
her atışında bedenimin kapısı çalar,
bu gürültüden uyuyamam ama şikayet etmem,
ne de güzeldir bende bıraktığın şu atışlar.
İnsanoğlu yine de ölümsüzlüğü ister,
hiç istemedim ölümsüzlüğü,
Sen’siz ölmeyi istemiyorum sadece.
Sen’siz ölüp ne yapacağım ki?

Neyse ki tüm bu deli divâne aşkımdan kurtulmak üzereyim.
Dünya benden, ben dünyadan kurtulmak üzereyim.
Uyudukça uykum geliyor da, uyanmak istemiyorum,
uyanmak istemedikçe ben, uyandırıyor ruh…
Ben Yaratıcımla görüşmek istiyorum bel ki,
ne biliyor ki Ruhum… üzerimde diye, neden o karar veriyor?
Tüm karmakarışıklığıma rağmen…
Karamsar günceler mezarlığı.

Sen oradasın ve görünmediğini sanıyorsun…
Ben net görürüm Sen’i… biliyorsun.
Sen oradasın ve unutulduğunu sanıyorsun…
Ben hiç unutmam Sen’i… biliyorsun…
Biliyorsun da bilmiyormuş gibi yapıyorsun.
Ben bilirim Sen’i… biliyorsun.

Kelimeleri litrelerce meyden, sayfalarca kağıttan, kilometrelerce uzaktan hissedip, öyle yazdım. Hep içimde kaldığın gerçeği, hiç unutmadığım gerçeği.
Her gün özlediğim gibi,
şu güneşin neden yangını varsa,
aynı hesap, aynı kader yangınımız.
”İsteyerek de olsa, istemeyerek de olsa boyun eğdim.”
Bildim, gördüm… duydum ve şahidim.
Şimdilik maddeyim.
Şimdilik maddesin.
Aşk’ın ham maddesi.
Aşk’ın badesi, içtim durdum.

Öyle ya, duru güzelliğin karşısında,
izledim!
Sonra gülümsedim.
Sonra dedim ki, “Rabbim Sen ne güzel yaratansın…!”

#OD | Bendeniz * Karamsar günceler mezarlığı!