Beni, Sen’sizliğimden tanıyorlar,
ne kötü bir unvan,
Sen’i yazdığımdan bilginim ben,
yine de bildiklerimle gelemem Sana.
Acı bana, şiirlerime aldan bari,
kandır kendini…

Şiir, beni Sana bağlayan köprüdür,
gezdir parmaklarını sayfalarımda,
kelimelerden çukurlar kazdım,
tüm kafiyelere azaptır Sen’sizlik,
ateş kuyuları ve,
Ellerinin sıcaklığındandır tenimin yanık izleri,
beni, bundan tanıyacaksın yaşlandıkça yüzüm.

Gittiğine pişman olacaksın da,
ben yine kendimi boş verip,
Sen’i haklı bulacağım,
”Hiç gitmedin, hep kalbimdeydin”…
Ağlayacak mısın yoksa?
Yine mi vazgeçeceksin sonunda?
Sen’i böyle sevmek, benim gücüm değil,
Ruh’umun tutkusuyla. Uyku humârında.

Kalp Belası / 057