Kim ölürse ölsün, tek haklı Aşk’tır,
paçamı bırakmadığından kaldırımın,
hala sokağının önünde Aşk takıntım.
Akıl alıp, kalp takıntımın kanını akıttım.

İşe yaramadı hiçbir veda, yaramaz elveda,
hangi eda hasretini yok edebilir, hangi?
Yok edemediğimden, Aşk evim başıma yıkıldı.
Aşk başımdan aşağı süzülen Yağmur damlası.

Haklısın, delirdim, en dertli tavrımı takındım,
yüzümde ölülerden kalma tebessümler ışığı,
ölüleri aydınlatır da halim Aşktan, yanarlar,
bu kıyâma hangi aşığının gelip gücü yeter?

Yetmez, dünya dolusu aşığın biri, Aşk’ım etmez.
Ne yokuşu? Ben soluksuz dağ aşırı koşarım,
nefesim yetmese nasıl yazarım onca kelimeyi?
Seni yazmayı nasip etti Allah, şükür, yazdım.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 288