Saçlarından Kokladım Aşk’ı
…
Elini uzattı,
tuttum,
bir mumun erimesi gibi eriyecektim,
adım atmakta kararsızdım,
ama attım,
bir papatyayı koklar gibi kokladım saçlarından.
Derince bir nefes çektim içime.
Göğsüm kabardı,
Aşk’tan boğulacak kadar,
Aşk’ı soludum.

Saçlarından kokladım Aşk’ı,
ürkekti,
küçücüktü henüz,
yine de asırlık çınar asilliğinde.

Uğultuydu O’ndan başka duyduğum her ses.

Biraz sonra kendime gelebildim,
O’ndan ayrılıp da kendime gelmek,
en nefret ettiğim şey oldu sonra.

Ama O’da biliyordu,
kendinin nasıl dayanılmaz olduğunu,
o sebeptir ki hayretle bakıp,
ayakta nasıl durduğuma şaşırmış gibiydi.
Gözbebeklerim ölen birininmiş gibi genişledi,
bu kainatın genişlemesine eş değerdi,
tekrar değdi de gözleri gözlerime,
vazgeçtim ölmekten.

Oğuzhan Deniz * Saçlarından Kokladım Aşk’ı